Polityka to nie tylko walka o władzę, lecz także sposób kształtowania postaw światopoglądowych, sposobów rozumienia świata i interakcji społecznych. Polski teatr i dramat wpływają na polityczne dyskursy, współtworzą je i wykorzystują – dialogują z nimi, poddają próbie ich skuteczność i podważają je. Punktem wyjścia do dyskusji dotyczącej teatru i polityki jest w tej książce pytanie o efekty oddziaływania artystycznego na tle zależności wiedza/władza. W kolejnych rozdziałach prezentowana jest twórczość powołująca wizje wybranych obszarów rzeczywistości: historii i polityki historycznej, Innego, Kościoła katolickiego, sytuacji kobiet, wymogu reprodukcji oraz neoliberalizmu. Omówienie dramaturgii najnowszej (na przykładzie tekstów autorstwa m.in. Pawła Demirskiego, Jolanty Janiczak, Tomasza Śpiewaka, Artura Pałygi, Magdy Fertacz czy Michała Buszewicza) pozwala na opisanie praktyki wykorzystywania dyskursów władzy w celu osłabienia lub wzmocnienia tworzących je ideologii. Skoro polityka jest teatrem, teatr może być polityką.