Warto wrócić do przyjemności w różnych odsłonach i znaczeniach, przyjrzeć się jej dzisiejszym uwarunkowaniom, uruchomić perspektywę historyczną, filozoficzną, krytyczną, odbiorczą, twórczą, intelektualną, sensualną, medialną i jeszcze inne. Zapytać o to, skąd się bierze i jak objawia teatralna przyjemność. Zobaczyć, z czym dziś przyjemność się łączy, a z czym zdecydowanie koliduje. Sprawdzić, czy nie jest ona właśnie jedną z tych kategorii, która – jeśli wróci do łask i zostanie nieco przedefiniowana – przynieść może wymierne pożytki, zwłaszcza w kontekście współczesnych teorii afektywnych. Używamy słów: satysfakcja, spełnienie, zadowolenie, radość – ale one jednak nie są pełnymi synonimami przyjemności. W polszczyźnie w ogóle rzadziej operujemy tym słowem, ale na przykład we Francji le plaisir jest nie tylko wciąż mocno osadzone w żywym języku, ale i zadomowiło się jako pełnoprawny termin – za sprawą choćby Barthesa i Lacana – w dyskursie filozoficznym. […] Ta mocna (i wszechstronna) obecność przyjemności, często wszakże będącej awersem mocnych doznań innego rodzaju, była jedną z zachęt dla naszych własnych rozważań usytuowanych na obszarze sztuk widowiskowych.

(fragment Słowa wstępnego do książki)