Lektura monografii prof. Krzysztofa Trybusia daje przyjemność intelektualną rzadkiej próby. Książka, podzielona na dwie części, zawiera dziesięć szkiców myślowo skończonych, dopracowanych. Kluczem i zarazem główną kategorią badawczą jest w nich „pamięć”, ujmowana i opisywana na wiele sposobów. Autor jest jednym z najlepszych znawców problematyki pamięci w kręgu polskich literaturoznawców, co poświadcza ogłoszona przez niego przed kilkoma laty Pamięć romantyzmu (2011), w której analizował m.in. romantyczne projekcje „pamięci kulturowej”, mechanizmy przetwarzania przez romantyków przeszłości w mity fundujące wspólnotową pamięć. W Zimie romantyków główną perspektywę rozważań wyznaczają romantyzm i wychylona w stronę romantyzmu szeroko rozumiana współczesność, dlatego na kartach tej książki spotykają się i przenikają myśl i wyobraźnia Mickiewicza, Słowackiego, Norwida z myślą i wyobraźnią Brzozowskiego, Tuwima, Miłosza, ale też powraca pytanie o techniki manipulowania tradycją romantyczną, widoczne w najnowszych przejawach „popmesjanizmu”.

Fragment z recenzji prof. Jerzego Fiećki