Rękopiśmienny iluminowany Modlitewnik Pawła Dunin-Wolskiego znajduje się obecnie w Biblioteca Statale w Lukce, gdzie skatalogowany jest pod sygnaturą 1481. Do zbiorów tamtejszej książnicy trafił w 1834 roku wraz z kolekcją książek braci Lucchesinich (sygn.L.193). Rękopis ten jest właściwie zupełnie nieznany polskim badaczom, jedynie Andrzej Obrębski wspomina o nim we wstępie do edycji dziennika Pawła Dunin-Wolskiego i w studium poświęconym rodzinie jego syna Piotra. Jedyny obszerniejszy tekst, jaki dotąd powstał na temat tego kodeksu, to opublikowany we Włoszech artykuł Marco Paolego, byłego dyrektora Biblioteki w Lukce. Losy Modlitewnika w wiekach XVI-XVIII nie są znane, nie wiadomo też, kiedy i w jakich okolicznościach opuścił Polskę i trafił do Lukki. Rękopis znajdował się w księgozbiorze Lucchesinich, co pozwalałoby przypuszczać, że przywiózł go do Włoch urodzony w Lukce markiz Girolamo Lucchesini (1751-1825), dyplomata, ambasador Fryderyka Wilhelma II, króla Prus.
Modlitewnik jest formatu octavo (wymiary 150 × 100 mm) i liczy 115 kart pergaminowych. Jest dziełem Jana z Poznania, darem dla Pawła Dunin-Wolskiego, któremu autor wiele musiał zawdzięczać, o czym świadczą wpisy umieszczone przez niego na początkowej ozdobnej karcie dedykacyjnej. Dekorację modlitewnika wykonano farbami temperowymi o nasyconych i żywych barwach, przy użyciu pędzla oraz pióra; składa się z licznych inicjałów, zdobień marginesów oraz kilku miniatur całostronicowych.