Dydaktyczna szkoła doktorska pokazuje efekty pracy z doktorantami na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Łączy myślenie o zmianach na uczelniach z namysłem nad mechanizmami tworzenia teorii kształcenia akademickiego skupionej wokół trzech pytań: po co, czego i jak uczyć? Przekonująco dokumentuje, jak organizować kształcenie metodyczne młodych badaczy specjalizujących się w rozmaitych subdyscyplinach humanistycznych. Przedstawione projekty – m.in. językoznawcze, medioznawcze, historycznoliterackie, analityczno-interpretacyjne, ekokrytyczne, feministyczne, filozoficzno-religioznawcze – obrazują drogi łączenia erudycji przedmiotowej ze świadomym budowaniem procesu dydaktycznego niebędącego jedynie powielaniem wcześniejszych doświadczeń studenckich. Publikacja wyprowadzona z uniwersyteckiej praktyki stanowi zarazem odpowiedź na zapisaną w Ustawie 2.0 propozycję tworzenia instytucjonalnych „szkół doktorskich”.