Nieprzyzwoicie młody esej to antologia poznańskiego eseju studenckiego. Obala mit o „starości” eseju jako gatunku – „starości” rozumianej jako wiek piszącej osoby. Esej to gatunek intelektualny, wymagający dojrzałości, erudycji, autokrytycznej pasji – zdarzają się jednak tacy, którym dane jest pisać porywająco, finezyjnie i mądrze w dwudziestym roku życia.
Antologia ma charakter lekkiej prowokacji intelektualnej: eseistki i eseiści są młodzi, diapazon tematów – szeroki, a sława – dopiero na horyzoncie. Taki skromny rewers eseju noblowskiego.Tom gromadzi eseje literackie, najczęściej interpretacyjne, niekiedy śmiałe portrety twórczych osobowości, ludzi odważnych. Wszystkie, jak to eseje, otwarte próby na temat zadawany samemu/samej sobie, cierpią na chroniczną lekkość stylu i nieprzyzwoity (w dobie szaleństw kolektywnych) indywidualizm.
Warto czytać dobrze napisany (i młody) esej w czasach, kiedy coraz gorzej pisze się po polsku. Polszczyzna to wszak jedna z ważnych domen tej wymagającej formy, która wywodzi się od ­Montaigne’a i Marka Aureliusza (a w Polsce – co najmniej od Norwida).

Katarzyna Kuczyńska-Koschany, Joanna Żygowska