Tom zrodził się z dwóch impulsów. Z pragnienia uhonorowania pamięci i oddania hołdu Profesor Ewie Guderian-Czaplińskiej – przyjaciółce, koleżance, wykładowczyni oraz z chęci wypełnienia jednego z Jej ostatnich badawczych projektów-idei: przyjrzenia się kategorii podróży ujmowanej jako metafora sztuki, teatru, kultury, wreszcie – życia. Rozpiętość tematów i ujęć jest bardzo rozległa. Zbyt rozległa, by zawrzeć ją w tekście okładkowym. Wśród wszystkich poruszonych problematyk jedna zasługuje na szczególną uwagę: potrzeba rozmów o śmierci. Rozmów, których – idąc za wskazaniem Ewy z Jej ostatniej książki Trojanki – nie powinniśmy unikać.