Czasy kryzysów przywodzą często na myśl wyczerpanie – znaczenia pewnych praktyk kulturowych, zasobów naturalnych (i sposobów ich wykorzystania) czy formuł językowych. Kryzysowa granica między przeszłością a przyszłością ma w sobie potencjał zarówno krytyczny, jak i antyreformatorski. Widać to wyraźnie w aktywizmie społecznym, w publicystyce, a najwyraźniej w polityce. Schyłki wywołują lęk przed zmianą, choć jednocześnie potrafią zwiastować – nawet ledwo tylko wyczuwalne – przeobrażenia. W miejsce dawnych sformułowań pojawiają się wówczas nowe, zdolności adaptacyjne skłaniają ludzi doświadczonych kryzysem do szukania innych sposobów radzenia sobie z przeciwnościami, a niedająca się pokonać przeszkoda (choćby któreś z pandemicznych ograniczeń) staje się przyczyną wynajdywania oryginalnych form alternatywnych aktywności. Dzięki temu upowszechniły się zaawansowane narzędzia zdalnej komunikacji, a opisy codzienności wzbogaciły o nowe jednostki leksykalne.

Artykuły składające się na ten tom ukazują wieloaspektowość kryzysu: od braku słów do nadmiarów w narracjach, między minionym porządkiem świata a nowym jego wyobrażeniem, wreszcie – wobec obaw i zrezygnowania, ale jednak też w oczekiwaniu na (nieodległy) kolejny początek.