Czyż właśnie metafora nie jest tym, co – powtarzając się w sztuce słowa i w refleksji nad nią – łączy je, sprzyjając niepokojącej bliskości, która przeradza się ostatecznie w (niemalże) tożsamość? Otóż nie. Z metaforą literaturo­znawczą mamy do czynienia wtedy, gdy jakieś słowo lub wyrażenie, desygnowane pierwotnie do nazywania fenomenów rzeczywistości innej niż literacka, zostaje przeniesione do tekstu badacza (krytyka) literatury i nakierowane na nowe, literackie, fakty czy zdarzenia. Takie przeniesienia są możliwe między wszystkimi subkodami mowy literaturoznawczej. Źródłem metaforyzacji języka prac o literaturze nie jest zatem wyłącznie sama literatura, przeciwnie – w większym bodaj stopniu są nimi języki innych nauk, retoryki ideologiczne, a nade wszystko mowa potoczna.

Ze „Słowa wstępnego” prof. dr. hab. Edwarda Balcerzana