W strukturę syllepsis, jako figury sprzęgającej dwa sprzeczne porządki, wpisują się opozycje, między którymi rozpościera się dzieło Białoszewskiego: między przestrzenią miejską i peryferyjną, strukturą dyskursu i komunikatem poetyckim, między egzystencją i jej zapisem, między mówieniem i pisaniem. To właśnie pismo, oferujące tylko ślad obecności, umożliwiło narodziny balansującej na pograniczu rzeczywistości i tekstu podmiotowości sylleptycznej.