Praca wpisuje się w dość już liczne opracowania, co prawda na ogół szczegółowe, reportażu polskiego, jest jednak pierwszym w tej skali opisem z perspektywy konsekwentnie pragmalingwistycznej, a ponadto reportaży zupełnie współczesnych – z tej racji jest to opracowanie bardzo potrzebne, tym bardziej, że autorka cele pracy zakreśliła jakby na dwóch poziomach: po pierwsze wszechstronne zbadanie językowej struktury reportażu prasowego dla młodzieży w kontekście teorii aktów mowy i jego gatunkowej specyfiki, a po drugie – ale w sposób bezpośrednio powiązany z poziomem pierwszym – „uchwycenie mniej lub bardziej ukrytych intencji nadawcy reportażu”, a także stara się „dociec, jakie wzorce zachowań werbalnych są prezentowane młodemu czytelnikowi oraz co mu radzą, do czego namawiają, o co proszą go narrator, subnarratorzy i bohaterowie”.

Z recenzji prof. Stanisława Mikołajczaka