Praca poświęcona jest systematycznej charakterystyce staropolskich konstrukcji z przyimkami. Przedstawione ujęcie nawiązuje do nurtu badań, które ukazują przyimek w kontekście, celem zaś takiego postępowania jest próba uporządkowanego – umożliwiającego porównanie – opisu konstrukcji. Wbrew przestrodze Zdzisława Kempfa, która brzmi: „badania wychodzące z polisemantyzmu przyimków są błędną i niepraktyczną drogą, bo prowadzą do zagubienia się w ogromie materiału i do sceptycyzmu, któremu uległ J. Łoś”, wkraczam na tę niepewną ścieżkę, sądząc, że staropolski materiał, odległy w czasie, zatem mniej skomplikowany, ponadto nie na tyle obfity, by przeróść siły pojedynczego badacza, pozwoli uchwycić różne prawidłowości w funkcjonowaniu konstrukcji z przyimkami u początku piśmiennych dziejów polszczyzny.

Ze wstępu