Książka opisuje i ocenia polską powieść lat 90. Prace są prezentowane na tle szeroko rozumianej tradycji gatunku. Autorka pokazuje, że współczesne zróżnicowanie trybu narracji w utworach prozaicznych ma swoje korzenie w XVIII wieku. To był czas, kiedy współcześni autorzy właśnie zaczynali szukać indywidualnych form wyrazu i stworzyli co najmniej dwa sposoby opowiadania historii: poprzez fabuły historii i poprzez narrację.