Dorobek artystyczny lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych warto poddać próbie historycznoliterakiego opisu. Nie z powodu nostalgii za PRL. Chodzi o rozpoznanie i opisanie bezpośredniej tradycji dla - tak emocjonującej – twórczości bieżącej. Jednym z elementów owej przeszłości jest tzw. młoda proza lat siedemdziesiątych, zwana niekiedy prozą „bereziaków”. Krytyka nie rozpuszczała młodych autorów: Andermana, Łozińskiego, Schuberta czy Pluty, ponieważ w powszechnej opinii ich pisarstwo pozbawione było głębszej wartości i odbiegało od akceptowanych społecznie wzorów pisania. Charakterystyka jednego z nurtów debiutanckiego pisarstwa – dla którego autor proponuje nazwę „proza lingwistyczna” – uwzględnia więc nie tylko typowe strategie artystyczne i elementy poetyki, lecz także reguły ówczesnego życia literackiego i normy krytycznoliterackiego myślenia.