„Część trzecia monografii poświęconej staropolskim konstrukcjom z przyimkami zawiera charakterystykę związków z dopełniaczem i celownikiem, bez – przedstawionych w części pierwszej – konstrukcji adlatywnych tworzonych z przyimkami do + gen. oraz k(u) + dat. Odwrotnością ukierunkowania adlatywnego jest ukierunkowanie ablatywne i właśnie od struktur wyrażających to znaczenie kategorialne rozpoczyna się opis zawarty w niniejszym opracowaniu (konstrukcje z przyimkami z oraz od + gen.). Po nich omawiane są konstrukcje z przyimkiem u, zdradzające również ślady wskazanej cechy znaczeniowej, która jednak nie przejawia się w podstawowych strukturach przestrzennych budowanych z przyimkiem”.

Ze wstępu