Zadaniem komparatystycznego studium dotyczącego twórczości Adama Mickiewicza oraz Williama Wordswortha jest próba odnalezienia odpowiedzi na piętrzące się pytania o romantyczną pamięć, czyli o pamięć wyłaniającą się z utworów angielskiego poety i znajdującą swoje odzwierciedlenie bądź zaprzeczenie w poezji autora Ballad i romansów. Podążając za myślą o „podróżniczym” charakterze pamięci, można powiedzieć, iż charakter taki ma również zestawienie angloamerykańskiego stanu badań z polskojęzyczną mickiewiczologią oraz z pracami na temat poezji polskiego romantyzmu. Niniejsza praca wpisuje się też w tendencję współczesnych badań nad pamięcią („wędrującym pojęciem”), łączącą się z jej interdyscyplinarnym, „polifonicznym” charakterem. W związku z tym dochodzi w owych badaniach do dialogu różnorodnych koncepcji i systemów pamięci, obejmujących zarówno starożytne rozpoznania Platona i Arystotelesa, jak i dociekania Henri Bergsona czy też Paula Ricoeura.