W pracy niniejszej dzieło Kondratiuka przemawia w dwojaki sposób: raz jako wspomniany przedmiot badawczych analiz i uogólnień, tym trudniejszych, że pisanych przez admiratora tej twórczości, co nie zawsze ułatwia naukową refleksję; po raz drugi – jako obiekt szczególnego rodzaju autorefleksji, która pozwala skonfrontować oraz uzupełnić krytyczny obraz filmowego świata artysty z tym, co on sam ma do powiedzenia na temat swego życia i tworzonych przez siebie filmów. Okazją do takiej autorefleksyjnej interpretacji stała się rozmowa przeprowadzona w trakcie pisania pracy, w czerwcu i wrześniu 1997 roku, zamieszczona w końcu książki jako aneks.

Ze wstępu