Przypisywany Dionizemu Catonowi zbiór wierszowanych sentencji moralizatorskich powstał prawdopodobnie na przełomie III i IV w. W średniowieczu (i później) był powszechnie używany w szkołach jako podręcznik do nauki języka łacińskiego; przełożono go też na wiele języków narodowych. W 1513 r. Erazm z Rotterdamu opublikował zredagowaną na nowo łacińską wersję tych wierszy. Poniższy przekład polski jest dziełem Franciszka Mymera (1. połowa XVI w.), magistra Akademii Krakowskiej (1530 r.), pisarza miejskiego w Kościanie. Mymer był autorem słownika pt. Dictionarius trium linguarum... (Kraków 1541), tłumaczem i edytorem. Jego Katonowe wiersze obyczajne były kilkakrotnie wznawiane u Wietora i w różnych oficynach krakowskich. Disticha moralia cieszyły się w okresie staropolskim tak dużą popularnością, że do 1753 r. ukazało się drukiem jeszcze sześć ich odrębnych tłumaczeń (lub parafraz) na język polski. Unikat wydania z 1527 r. (pozbawiony kart końcowych) zachował się w Bibliotece Kapitulnej w Przemyślu, sygn. 35b.