W szkicach o twórczości poetów i prozaików – reprezentantów najważniejszych przełomów w powojennej literaturze – zajmuje sie słownymi obrazami świata i człowieka. Świat, człowiek, rozproszenie. Nie chodzi mi bowiem o scalanie takich ujęć. Dążę raczej do naświetlenia zmagań z rozsypka, chaosem, nadmiarem, wpływem tego, co większe. Przedstawiam polifonicznie układające się obrazy rzeczywistości stworzone przez artystów, którzy dopuszczają do głosu osoby naznaczone brakiem jednorodnej tożsamości. Zarówno człowiek, jak i sztuka pisania, wreszcie też lektura – to „chwiejny trap”, który wyjmuję z wiersza Bohdana Zadury. Chwiejny, czyli bliski.

Wiersz, poemat, tomik poetycki, cykl opowiadań, powieść są dla mnie jednokrotnymi, niepowtarzalnymi i dalekimi od syntezy próbami, jakimi poeci i prozaicy poddawali nie tylko własne doświadczenia, otaczającą ich rzeczywistość, lecz także samą sztukę pisania. Lektury tych tekstów traktowałem bardziej jako intelektualną, estetyczną, duchową przygodę – niż jako przedmiot usystematyzowanych i opatrzonych mocnymi puentami rozpraw historyczno- i krytycznoliterackich.

Autor