Żyjemy w epoce replik i parafraz, w czasach, gdy rewin­dykacja dawnych dzieł, poszerzone granice parodii każą nam na nowo rozważyć pojęcia oryginalności i twórczej kreacji. Autorka namawia Czytelnika do takich przemyśleń. Aby w czasie lektury powieści, ­poetyckich ekfraz, patrząc na obrazy, zastanowił się, czy rodzi się współcześnie nowa twórcza strategia, czy raczej odnawia ta dawna, wyznawana przez takich artystów, jak Vermeer, który w obrazach „ukrywał swoją twarz”, i Norwid, który uznawał, że należy „zniknąć w wykonaniu dzieła”.

Monografia składa się z sześciu obszernych studiów, które obejmują swym zasięgiem współczesną literaturę oraz malarstwo polskie i europejskie, od renesansu do końca XX wieku. Prezentowane teksty podejmują zagadnienia odbioru dzieła sztuki, zawierają także próbę wykorzystania kontekstów neuronalnych w sferze analiz literacko-plastycznych.